Grupa: Użytkownik
Posty: 20 #
Od: 2023-6-17
| Monotonia życia Zbyszka i Patrycji została gwałtownie przerwana w połowie sierpnia, kiedy Pani rankiem wpadła do pokoju swoich niewolników. Małżonkowie byli już po porannej toalecie i czekali na gości drzemiąc w swoich klatkach. Dźwięk otwieranych drzwi obudził oboje. Błyskawicznie zajęli pozycje na klęczkach z pochylonymi głowami.
– Jak pięknie! – pochwaliła ich Pani – Widzę, że lata tresury nie poszły na marne. Mam nadzieję, że dobrze się bawicie i jeszcze was nie dopadł kryzys małżeński. W zasadzie przychodzę do Zbyszka, dziś są twoje urodziny i zadzwonili rodzice. Mam nadzieję, że jako dobrze wychowany syn oddzwonisz i przyjmiesz od nich życzenia.
– Hohyhe hahi! – odpowiedział Zbyszek, któremu knebel trochę utrudniał artykulację. Pani skinęła na Zosię i usta niewolnika zostały uwolnione. Zosia rzuciła telefon na siennik Zbyszka.
– Pamiętasz numer? – zapytała Pani.
– Tak, Pani!
– Możesz teraz zadzwonić, masz na to pięć minut i włącz głośnik.
– Tak, Pani!
Zbyszek pochylił się i nosem wybrał numer. Rozległ się głośny sygnał łączenia, a po chwili ktoś po drugiej stronie odebrał.
– Halo? To ty Zbyniu?
– Tak, mamo!
– Martwimy się o ciebie, długo się nie odzywałeś!
– Przepraszam mamo, jesteśmy teraz z Patrycją bardzo zajęci.
– Tak, ciocia Patrycji mówiła... Ale mógłbyś choć raz w miesiącu dać znak życia! Gdyby nie ciocia, nawet bym nie wiedziała, co się z tobą dzieje! To jest złota kobieta, musisz jej podziękować, że tak się wami opiekuje!
– Podziękuję, mamo, na pewno podziękuję!
– To dobrze! A teraz życzymy ci z tatą dużo zdrowia i pogody ducha i żeby wam się z Patrycją układało jak najlepiej! No i żebyśmy jak najszybciej zostali dziadkami!
– Dziękuję, mamo! Będziemy się starać!
– No myślę! Ciocia wszystko nam opowiedziała i mam nadzieję, że już niedługo będziecie szczęśliwi!
– Tak, mamo, na pewno!
– I pamiętaj, żeby się częściej odzywać!
– Tak, mamo, będę pamiętać!
– Przekaż też całusy od nas Patrycji i pozdrów ciocię!
– Oczywiście, mamo, pozdrowię!
– I dbaj o siebie!
– Tak, mamo!
– Muszę już biec, bo pacjenci czekają! Pamiętaj, żeby dzwonić!
– Będę pamiętał, pa, mamo!
– Do usłyszenia, synku!
Połączenie zostało przerwane. Pani klasnęła parę razy w dłonie.
– Dobra robota! Może starucha nie będzie już tak wydzwaniać, skoro cię usłyszała. Oddaj telefon Zosi!
Zbyszek odwrócił się, wymacał skrępowanymi rękami telefon i podał go przez kratę.
– Dobry piesek! – pochwaliła go Pani – W nagrodę za dobre sprawowanie zabiorę was oboje na piknik. Będziecie mogli powspominać swoje wesele, bo w tym samym miejscu mój dobry znajomy organizuje pożegnanie wakacji. Ale to dopiero za kilka dni, a teraz wracajcie do pracy, za dziesięć minut przychodzi kolejny gość!
Zosia założyła Zbyszkowi knebel i wyszła razem z Panią, a niewolnicy wrócili do swoich zwykłych obowiązków. |
